Έχω επισκεφτεί το Άγιο Όρος έξι με επτά φορές για την κατανυκτικότητα –απουσία ηλεκτρικού ρεύματος και φωτισμός μόνο με κεριά στους ναούς και το πολύ σημαντικό: απουσία μεγαφώνων που είναι η απόλυτη μαγεία.
Έχω μαγευτεί από τα θαυμάσια τοπία, τις υπέροχες διαδρομές στα σκιερά μονοπάτια, το ξεδίψασμα με το κέρασμα του δροσερού νερού ,του ούζου και του λουκουμιού που σε κερνούν οι μοναχοί μόλις φτάσεις σε ένα μοναστήρι.
Αλλά, γιατί υπάρχει ένα αλλά, έχω βιώσει και την δυσάρεστη εμπειρία να μας υποδέχεται ο Αρχοντάρης του μοναστηριού με άκρατη περιφρόνηση και επιθετικότητα, άθλιες συνθήκες διαβίωσης θάλαμοι 15 ατόμων με πολύ σκληρά στρώματα και τα κουνούπια να μπαινοβγαίνουν από τις σκισμένες σήτες των παραθύρων. Να κανονίζουν τα δρομολόγια των λεωφορείων(τώρα πια τέρμα ο ποδαρόδρομος, υπάρχει η αγιορείτικη λεωφορειογραμμή ΑΕ, με εισιτήριο φυσικά) να αναχωρούν μια ώρα πριν το μεσημεριανό γεύμα – είναι δηλαδή κανόνας να σε ξαποστέλλουν νηστικό και ξέρουμε πολύ καλά ότι τα μοναστήρια παίρνουν γενναίες επιχορηγήσεις για αυτό τον σκοπό χωρίς να υπολογίσουμε τα 25 ευρώ του διαμονητήριου(ΙΜ Μεγίστης Λαύρας) . Όταν δε σε μια περίπτωση περιμένοντας το καράβι της επιστροφής μπήκα στο μοναστήρι και ζήτησα από ένα μοναχό λίγο ψωμί και καμιά ελιά αυτός με απέπεμψε λέγοντας ότι δεν είναι ώρα φαγητού!!(ΙΜ Δοχειαρίου). Στην δε ΙΜ Βατοπεδίου -έχει βέβαια πολλά χρόνια που το έχω επισκευτεί - όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι από τα πολλά κουνούπια γιατί τα παράθυρα δεν είχαν καθόλου σήτες.
Βέβαια έχω συναντήσει και την απόλυτη φιλοξενία και έχω να λέω για αυτό το μοναστήρι ( ΙΜ Καρακάλου και ΙΜ Εσφιγμένου)